Flow pod prąd

Poniedziałek, 7 lipca 2014 | Komentarze #3

Wypad na Rychleby. Gdzieś zawiodła nawigacja w połączeniu z komunikacją w grupie, więc żeby się odnaleźć plan wycieczki trafił szlag. A żeby do pierwotnego planu wrócić postanowiliśmy spory kawałek naginać pod prąd. Do góry... Niby jest to be, zakazane, karygodne itd., ale był poniedziałek, więc ruch prawie zerowy, a w newralgicznych momentach nikomu nie przeszkadzaliśmy.

W międzyczasie (gdzieś w trakcie rąbanki na Wielorybie) mój amortyzator umiera. Zostaję z niecałą połową skoku i do tego bez tłumienia. I zjechałem tak Superflow.
JESTĘ HARDKORĘ! :D
Nadgarstki się buntowały, ale założyłem sobie, że skoro wiozłem rower tyle kilometrów, to zjadę ten szlak choćby i na dupie wysmarowanej miodem. Swoją drogą ciekawe przeżycie, kiedy masz świadomość, że masz tylko 1 szansę na obranie właściwego toru jazdy, a pomyłka może skutkować katapultą.

Przez powyższy incydent tak oto skończył się epizod rowerowy na tym wyjeździe. Na pocieszenie kupiłem sobie koszulkę z logo Rychlebskich Ścieżek. :)

Enduro Trophy 2014 #1 Czernichów-Porąbka

Niedziela, 11 maja 2014 | Komentarze #0

Zacznę od tego, że w dniu zawodów zrobiłem około 100km. Samochodem...

Pojechałem jako wolontariusz. Spotkać znajome gęby, pogadać, napić się piwa w doborowym towarzystwie. I pomóc przy organizacji zawodów. Tak się złożyło, że byłem dostawczym autem, więc przydało się ono przy wożeniu towaru wszelakiego (żywego i martwego) pomiędzy OS'ami.


Budujemy biuro zawodów © Raven

Enduro Kaczka (by Luke) © Raven

Wszyscy w gotowości © Raven

Zdradliwa meta OS2 © Raven

Był też RedBull z urokliwymi hostessami :) © Raven


Na rower udało mi się wsiąść dzień później. Przejechałem sobie OS2 w celu pozdejmowania oznaczeń trasy. Nawet się nie zmęczyłem, bo wjazd na górę był kolejką. :P

Słoneczna riwiera na koniec

Czwartek, 3 kwietnia 2014 | Komentarze #0

Dzień ostatni zaczynamy od wybuchu, który postawił na nogi cały budynek, a mnie i Siwego prawie z nóg zwalił. Miała być wycieczka szosowa, więc trzeba było zmienić opony. No i tylna opona Izy z hukiem współpracy odmówiła. Ale mimo stanu przedzawałowego wszyscy żyją. ;)

Na zwieńczenie całego wyjazdu bez zbytnich ciśnień pojechaliśmy asfaltem wzdłuż malowniczego wybrzeża do Primosten na dobrą kawę (i, jak się później okazało, obiad). 
Role trochę się odwróciły, bo mnie się nadzwyczaj dobrze jechało, a Marcin zatrzymywał się co 10 minut na masaż tyłka i korekcję ustawienia siodła.

Na koniec postanowiliśmy z Izą dokręcić do setki po Vodice. Nawet się udało, choć już resztką sił, a dodatkowo miałem wielką potrzebę wizyty w toalecie. Po dojechaniu do na miejsce, kiedy rozpaczliwie dobijałem się do zamkniętych drzwi rozkminiłem przypadkowo skąd rozbieżność we wskazaniach licznika i GPSu. Mianowicie: po zmianie opon nie zmieniłem obwodu koła. I setkę trafił szlag. FLM...


Punkt widzenia typowego plecaka © Raven

Jest moc! © Raven






Tutaj facetom nie wypada chodzić w damskich butach © Raven

Kościół w Primosten © Raven

Zagubiony w czasie © Raven

Że niby stopa łapie. A jak facet zwolnił, to uciekała w krzaki aż się kurzyło. :D © Raven

Route 2 542 334 - powered by www.bikemap.net

I to by było na tyle. Wyjazd boli ciut mniej, bo akurat zaczęła psuć się pogoda. Ale nadal boli, bo trzeba wrócić do szarej rzeczywistości. Szarej tym razem dosłownie, bo z każdym przebytym kilometrem słońca coraz mniej.

SMACZEK NA KONIEC:
Pakowaliśmy się przed wyjazdem. Ja poszedłem wyrzucić śmieci i Marcin krzyczy za mną z balkonu, żebym od razu wyrzucił felerną oponę. Wracać się nie miałem zamiaru, więc miał mi ją rzucić. Ostrzegłem go, żeby tylko nie wrzucił jej do basenu. Rzucił. Kto zgadnie gdzie poleciała? :D

Piekielna droga do nieba

Środa, 2 kwietnia 2014 | Komentarze #1

W tym tygodniu przejechałem na rowerze więcej kilometrów, niż przez ostatnie pół roku. Z tego powodu nabyłem i ubrałem krwistoczerwone skarpetki z napisem:

Podczas wieczornej burzliwej narady zdecydowaliśmy, że udamy się do Parku Narodowego Paklenica. Konkretnego planu nie było, ot, pomysł i strzępki tracków GPS. Ogólne zmęczenie sprawiło, że patrząc na mapę nie przyswajałem już wartości wskazywanych przez poziomice. Może to i lepiej?

Dojazd oczywiście samochodem. Na miejscu zaczynamy od... jedzenia. Wódz zamówił naleśniki z orzechami, więc zrobiła tak prawie cała ekipa. Niestety, pijąc to, co on (pożyczyłem izotonika) i jedząc to, co on, nadal nie miałem tyle samo mocy. :P
Zaczęliśmy ambitnie, bo od płatnego (40 kun) wjazdu na teren parku narodowego. Po kilku kilometrach wspinaczki (momentami z rowerem na plecach) zawraca nas pewien gość z obsługi parku uświadamiając przy tym, że nie ma żadnych szans na normalną jazdę. Oczywiście na wejściu nikt nie raczył wspomnieć o tym ani słowa. Poczułem się, kolokwialnie mówiąc, wyruchany. Mało tego, dodatkowo sam za to zapłaciłem. Przynajmniej zjazd był fajny - do czasu, aż znów nie zepsułem amortyzatora. Na szczęście na dole udaje się ogarnąć kwestię uciekającego powietrza.
Po przestudiowaniu mapy obmyślony został plan B, zwany też później podjazdem, tfu, podejściem. Zakładał on 14km długości przy blisko kilometrze przewyższenia. Grupa w mig się przerzedziła, a ja postanowiłem podwinąć skarpetki, żeby nie było widać napisów. Kamil poleciał jak robocop, za nim Bartek i Ela. Druga połowa szybko zrezygnowała z jazdy na poczet marszu. Palące słońce i przewyższenia sięgające momentami 20% dały się we znaki do tego stopnia, że w pewnym momencie zgubiłem Marcina z Izą, którzy w przypływie kryzysu zalegli gdzies przy drodze. Nie było lekko, ale co mnie nie zabije, to mnie wzmocni. Co miałbym tutaj napisać? Że koksy wjechały, a ja nie miałem siły? Trzeba było tam wleźć, choćby na czworaka. Dodatkowo demotywowało nas (wręcz dobijało), kiedy koksy co jakiś czas zjeżdżały do nas zapytać, jak się trzymamy, by chwilę później migiem wrócić do góry. Nadludzie.

Na szczycie odżyliśmy, po czym przeszliśmy do dalszej części planu, której nie było. :) Chwila błądzenia i mieliśmy 3 wyjścia:
a) totalnie naokoło i lądujemy z drugiej strony góry (odpada ze względów czasowych)
b) Zjechać z powrotem blisko kilometr w pionie, z tym, że na połowę krótszym dystansie, do tego terenowo.
c) wrócić tą samą drogą.
Oczywiście padło na ostatnią opcję, więc była okazja się wyżyć. Kilkanaście kilometrów zjazdu tuż obok przepaści, z prędkością sięgającą momentami 70km/h. Dla tych chwil, widoków i adrenaliny warto było się umęczyć. Było na tyle szybko, że gdzieś w czasie zjazdu siakiś kamień strzelił na tyle niefortunnie, że urwał mi linkę tylnej przerzutki.


Moje zwycięskie skarpetki © Raven


Prosto w paszczę lwa © Raven


Pękasz? © Raven

Rower pod ramię i do boju © Raven


Z początku wyglądało niepozornie © Raven

Czas podwinąć zwycięskie skarpetki... © Raven

Dalej z buta © Raven

Halo...? © Raven


Droga wije się jak wąż © Raven

Powoli do przodu © Raven

Te małe punkciki, to ludzie © Raven




Co góra zabrała, to góra odda © Raven

Zerwana linka © Raven

Aaa, tracki dwa i pod górę obydwa. :)


P.S. Jakie macie pierwsze skojarzenie na hasło FIGI? Poważnie pytam. :P

Japońscy turyści po torturach w murzyńskiej chacie

Wtorek, 1 kwietnia 2014 | Komentarze #0

Ekipa się rozdziela. Kamil, Ela i Bartek pojechali na kolejnego tripa jak gdyby nigdy nic, a ja zostalem z Izą i Marcinem. Dzień rozpoczęty od domowego serwisu amortyzatora, do którego musieliśmy się dobierać od dupy strony z powodu niedoboru narzędzi. Ostatecznie Wujo Marcin błysnął pomysłowością i doświadczeniem, co pozwoliło przywrócić uginacz do życia.

Zmęczenie zmęczeniem, ale tyłki nas bolały niemiłosiernie. Pierwotnie mieliśmy nie ruszać się w ogóle, ale w końcu Iza nas przekonała, że trzeba się trochę rozjeździć. Założeniem był totalny relaks i zrobienie miliona zdjęć. + co kilka kilometrów postoje na korekcję ustawienia siodła Marcina. Ja za to marzyłem o lodach, niestety wszystkie napotkane budki były zamknięte. Tam poza sezonem 99% lokacji jest zamknięta. Mijamy kilka fajnych miejsc, m.in. coś na kształt publicznej pływalni. Z tą różnicą, że zamiast basenu było morze, a zamiast szafek coś na kształt wychodków. Żeby było ciekawiej, każdy z nich miał drzwi w innym kolorze.

Jakoś tak wyszło, że postanowiliśmy pojechać do Sibeniku i tam coś zjeść. Rzeczona miejscowość zaskoczyła nas urokliwym labiryntem uliczek wokół wysokich kamiennic budowanych bez żadnego ładu i składu. Fajnie to widac na tracku GPS, jak krążyliśmy w te i nazad. Przepytaliśmy kilkoro przypadkowych przechodniów i w końcu trafiamy do małej knajpki przy przystani. Tam na wieść, że chcemy zjeść coś innego, lokalnego, obsługująca nas pani dostała takiej zajawki, że w końcu dostaliśmy dania, których nie było w karcie. :) Do końca nie wiem, co to było za mięso i co było dodane do tego ryżu, ale całość była świetna. A do tego szklanka świeżo przyrządzonej lemoniady. Polecam.


Nasza posiadłość © Raven


Marcin i jego nowy przyjaciel © Raven




Kolorowe kredki © Raven


Yabba Dabba Doo! © Raven

Można dostać klaustrofobii © Raven

Oto kościół © Raven

Nie ma to jak trawnik na dachu... © Raven

...i ogród na ścianie © Raven


Tam mieszkają ludzie, serio © Raven


Iza i jej ośmiornica © Raven

"Zrób nam fajne zdjęcie", czyli mistrz drugiego planu w akcji © Raven

Kilometrów wyszło więcej, niż zamierzaliśmy zrobić, ale przez rozłożenie w czasie nie było tego tak czuć. To dobrze, bo nie wiedzieliśmy, co nas czeka dnia następnego...

---

HOT EDIT: Chwilę po publikacji sam się upomniał o szyderę, więc niech ma:

Wszyscy się zmieścili oprócz Marcina i jego (za)długiej rurki © Raven
;-)

Czarna seria 11 i pół

Poniedziałek, 31 marca 2014 | Komentarze #0

Ela wybrała się tego dnia na samotny trening szosowy, a przed resztą stało widmo kolejnej setki. Wyjechałem ze szczerymi wątpliwościami, czy dam radę wrócić. Okazało się nie być najgorzej bo było dużo postojów. Chyba za dużo. Krzaki cierniowe mściły się nie miłosiernie za wtargnięcie na ich teren. Co ogarnęliśmy jednego kapcia, to okazywało się, że ktoś ma kolejnego. Jakimś cudem tylko ja nic nie łatałem. Za to złapałem kolczastą gałąź pomiędzy tyłek i siodełko. W sumie nie wiem, co gorsze.

Gdzieś w połowie do peletonu dołącza sympatyczny psiak przybłęda. Najbardziej zakolegował się z Marcinem sikając (dosłownie) z radości. Po wielu kilometrach kombinacji udaje się nam go pozbyć.
W końcu dotarliśmy nad wodospady. Widoki bajeczne, mimo, że nie trafiliśmy do tych najwyższych.
Powrót był dla mnie morderczy przez wielkie asfaltowe podjazdy. Na szczęście co góra zabiera, to góra oddaje, więc można było też doładować akumulatory na zjazdach. Wycieczki nie uprzyjemniał mi fakt, że tłumik Epicona niespodziewanie odmówił posłuszeństwa, przez co amor stracił połowę skoku i całe tłumienie.

Pod koniec tempo niespodziewanie wzrasta. Sam nie wiem skąd wziąłem te rezerwy mocy, ale w rowerowym pociągu jechało mi się nadzwyczaj dobrze. Zmęczenie dawało się już wszystkim we znaki i było kilka zgrzytów, które o mało nie zakończyły się karambolem, ale ostatecznie daliśmy radę. Do Vodice wróciliśmy już w świetle LEDowych jupiterów zamocowanych na kierownicach.


Skrzydlaty prześladowca © Raven

Dobry patent nie jest zły. Zwłaszcza, kiedy jest skuteczny © Raven


Raz, dwa, trzy, kleisz Ty! © Raven


Nadwornego szydercę też kolec dopadł. I mleczko mu nie pomogło. :P © Raven

Prę do przodu © Raven

Nie rozumiem narzekań. Mnie się na tym postoju podobało. :) © Raven

Na tym krzesełku na górze miny na pewno nikomu nie grożą © Raven


Iza idzie jak lokomotywa © Raven

Psiak przybłęda © Raven

"Kochanie, każdy sobie rzepkę skrobie!" © Raven

Oto i on: mocarny Pan Kolec © Raven

Mistrz samojebek w akcji © Raven

Bo motywacja to podstawa © Raven

Wwwzzzziuuuuuuuuuuuum! © Raven

Zdjęcie tego nie odda :( © Raven


Krajobraz jak z Hobbita, albo innego Władcy Pierścieni © Raven

Góry, asfalt i przepaść © Raven

Przestrzelony znak drogowy? Tutaj to nic nadzwyczajnego © Raven

Art photo made by Siwy © Raven

Bilans kapci: ja naliczyłem 11,5. Pół, bo Kamil koło dopompował i jakoś do końca dojechał.

Rzeźnię czas zacząć

Niedziela, 30 marca 2014 | Komentarze #2

Dzień drugi. Czas zacząć prawdziwą jazdę. Objazd jeziora Vransko. Brzmiało nieźle. Do czasu, bo biorąc pod uwagę, że od początku roku przejechałem na rowerze 120km, to zrobienie setki na raz trochę przerażało. Dodajmy do tego jeszcze wysokie stężenie koksów w ekipie, co róznało się z tempem "turystycznym żwawszym". Według wskazań pulsometru chyba powinienem tego nie przeżyć. Na 65 kilometrze przez moment myślałem, że się wykonało, bo zegarek przez dłuższą chwilę uparcie pikał i pokazywał okrągłe zero. Ale na szczęście wróciłem do żywych.

Po powrocie ległem plackiem na wielką skórzaną kanapę, która przyjemnie chłodziła spaloną słońcem skórę. Czas na regenerację. Może wytrwam do końca, ale moja dupa mi tego nie wybaczy.


Zapomniana motoryzacja © Raven



Cała ekipa w komplecie © Raven


Klasyk w świetnym stanie. Wiele tam takich © Raven


Opuszczony dom. Z kamienia, a jakże. © Raven

W krainie kamieni, kamieni, kamieni i krzaków

Sobota, 29 marca 2014 | Komentarze #0

Chorwacja zaskoczyła nas swoją dzikością. Wszędzie widać głównie to, co w tytule. Czas jakby wolniej tutaj płynie (gdzieniegdzie nawet się zatrzymał), a lokalesi strzelają do znaków drogowych (później przewinie się foto). Pośrodku niczego, przez cały kraj wiedzie równa jak stół autostrada, która co jakiś czas przedziera się tunelem przez góry.

Było nas sześcioro. Nie licząc mnie był też Marcin z Izą, Kamil-Cyborg (organizator), Ela (cichociemna ze stalową łydą) oraz Bartek - nasz nadworny maruda. Na miejsce dotarliśmy po południu. Pierwszy dzień minął nam na zakwaterowanie, a celem szybkiej aklimatyzacji wybraliśmy się na pobliskie górki oraz zobaczyć kawałek naszego miasteczka. Nie omieszkaliśmy również poszukać lokalnego piwa. Butelki po 2 litry?! No cóż, trzeba się było dostosować. :)


Przystanek w Austrii © Raven



Piwooooooooo! © Raven

Był bunkier - było zajebiście

Sobota, 22 marca 2014 | Komentarze #0

Blachosmrodami do Spały i wycieczka po tamtejszych terenach. + wizyta w schronie kolejowym. 


Kazali mi go złapać za sami wiecie co © Raven







Musieli być bardzo zakochani © Raven

Fuuuuuuuuuuuu! © Raven

Czas się za siebie wziąć

Niedziela, 9 marca 2014 | Komentarze #6

Pozostały mi 3 tygodnie, co by nie przynieść sobie wstydu, tak więc postanowiłem zacząć odbudowywanie formy. Tym bardziej, że pogoda temu sprzyja.