Skrzyczne klimaty 3/4

Środa, 2 maja 2012 | Komentarze #0

Miało być bardziej lokalnie, mniej podjazdów/podchodzenia, i więcej lasem - takie postulaty przedstawili mi towarzysze. Mapa w dłoń i zacząłem kombinować. Oto, co wykombinowałem:
Wjazd wyciągiem na Skrzyczne, kawałek w dół zielonym szlakiem, a dalej czerwonym, aż do cywilizacji (o ile można tak nazwać Buczkowice). I to był strzał w 10! Na całości były 2 krótkie podejścia, a tak, to cały czas w dół. No ale po kolei...

Na początku problemy sprawiała pogoda, gdyż zaczynało padać i to coraz mocniej. Ludzie na wyciągu na nasz widok pukali się w głowę, ale my z kamiennymi twarzami i uporem maniaków pchaliśmy się do góry. Na szczycie rozpadało się na tyle, że zatrzymaliśmy się w schronisku coś przekąsić (chleb ze smalcem, herbata, czekolada z bitą śmietaną - mniam).

Już prawie gotowi © Raven

Cytat: "Je**ni napaleńcy!" :D © Raven

Po posiłku odwrotu nie było, ale niedługo po tym, jak ruszyliśmy pogoda zaczęła się klarować i wyszło palące słońce.

Najpierw przeprawa po kamieniach i korzeniach (lub śniegu) na nogołamiącym zielonym szlaku, pomiędzy turystami, którzy na nasz widok tam gubili szczęki (hmm.. z jednej strony góra, pod kołami metr usianej kamieniami ścieżki, a z drugiej strony przepaść). Śmiem twierdzić, że niektóre kawałki łatwiej przejechać rowerem, niż przejść piechotą.

Następnie głównie kamienisty (te wprost strzelały spod kół), szybki i zdradziecki rajd w dół, a po nim równie szybki leśny singletrack. Na wylocie, na odprężenie kawałek asfaltu, na którym usiłowałem pobić rekord prędkości. Dwukrotnie mi się to nie udało i do przeklętej 70-tki zostały ułamki. Szkoda, niewiele brakowało.

Ścieżka w oddali po prawej tylko z daleka wygląda niewinnie © Raven

Radość zsynchronizowana © Raven

W porę zwalnialiśmy, stawaliśmy, ale ludzie i tak uciekali gdzie popadnie © Raven

Ustrzelony w akcji! © Raven

W oczekiwaniu na klejenie gumy © Raven

Cytat: "Całą górę opie****ił, a na prostej drodze..." - w sumie racja :) © Raven

Na dole 2 się odłączyło, a ja z Bartkiem niewiele myśląc opędzlowaliśmy po pizzy, uzupełniliśmy zapasy wody i polecieliśmy jeszcze raz to samo, tyle, że jeszcze szybciej. :)

Po powrocie okazało się, że mój kompan przydzwonił gdzieś konkretnie tylnym kołem, więc na wieczór zajęcie było. Szkoda, że dopiero w czasie pisania tego tekstu przypomniało mi się, że miałem ze sobą czołówkę. :[

Centrowanie w świetle ogniska © Raven